Het is zo'n dag... 😢

Het is zo’n dag. Soms lukt het gewoon niet. Soms lukt het niet om speler te zijn. De regie te pakken. Speler in de methode: ‘Het spel van invloed’ van sociaal psycholoog Dicky IJbema (daar geef ik in maart een training over). Nee, ik voel me vandaag geen speler. Ik voel me slachtoffer. Waarschijnlijk vanwege mijn hormonale gestel heb ik ook geen zin om wel de regie te pakken en laat ik mijn gevoel gewoon de boel. Ik kan wel janken. Ik weet niet zo goed waar ik het mee moet vergelijken maar het gaat om het beleid, de kortzichtigheid, de tunnelvisie van mensen. Het feit dat mensen blijkbaar niet in staat zijn om verder te kijken dan hun neus lang is. En ik. Ik voel alleen maar verdriet want ik voel me onmachtig. Hoe hard ik ook schreeuw hoeveel ik probeer te verbinden.

De petitie onverdeeld open van Mona Keijzer en anderen gaf me kracht. Of liever gezegd hoop. Ik voelde me strijdbaar. Ik dacht zal dit dan het kantelpunt van het collectieve bewustzijn zijn? Dat zou toch echt de bom zijn! Ik was blij ik deelde hem overal waar ik kon.

Maar goed, die euforie is weer verdwenen na twee dagen. Ik word wakker met een steen in mijn maag. Een steen, die op mijn knop van verdriet ligt. Na 2 dagen hebben 767.000 mensen de petitie getekend. En de enige die op mijn oproep een reactie heeft geplaatst is mijn wederhelft. Ze schrijft onder mijn post “Nog niet getekend? Gewoon doen, dan kunnen we weer ‘gewoon doen’! https://onverdeeldopen.nl/ : “Blijkbaar denken die andere 16 mln mensen er anders over  of zouden ze geen belang hechten aan #VRIJHEID!?” En inderdaad. Auch! Dat is confronterend. Ze heeft gelijk. Eigenlijk niemand heeft door hoe erg het eigenlijk is zo’n CTB of Qr-codebewijs. Hallo?! Er vindt UITSLUITING, DWANG EN CONTROLE plaats!!!

Wij, zij en ik, zijn als Yin en Yang. (Zij Yang, ik Yin) Totaal verschillend maar toch één. Alle overeenkomsten en verschillen verenigd. Wij houden er in de kern dezelfde levensvisie op na wat ons beiden bij aanvang van de pandemie deed besluiten niet te kiezen voor vaccinatie. Hoe meer we er ons in verdiepten, hoe duidelijker het ons werd. Vooral ook verbaasd. Beleid dat vanuit een nauwe kokervisie werd gevoerd om een wereldwijde pandemie aan te pakken. Hoe dan?! Zichtbaar werden de economische- en machtsbelangen die ten grondslag lagen aan de strategie van de regering die meer en meer polariserend beleid uitrolde.

Ineens waren we gedoemd tot ‘een nieuwe minderheid’. Ik was al vrouw, lesbisch, gescheiden moeder en blond, maar nu ook iemand die op basis van een eigen vrije keuze aangaande mijn fysieke gezondheid behoorde tot een kleine groep die ‘niet goed bij hun hoofd was (wappie), in complotten geloofde én vooral gevaarlijk waren, want 'zij' waren de oorzaak dat dit virus niet verdween(?!) Wauw! Nooit geweten dat ik op basis van een vrije keuze in een land als Nederland verantwoordelijk zou worden gehouden voor het voortduren van een pandemie! Ik! Dat lesbische blonde alleenstaande moedertje…

Nou, ik heb het geweten. En zij ook. Strijdbaar als we waren koos ‘mijn dappere Yang’ om iedereen die het maar vroeg te vertellen dat ze zich niet liet vaccineren en ook waarom niet. De: confrontatiestrategie. Ik daarentegen hield me bewust wat op de achtergrond na een ervaring van tweedeling in ons hechte gezin. Ook op mijn werk pikte ik hier en daar de gepolariseerde meningen over zogenaamde wappies op. Ik (Yin) koos de strategie van verbinding. Dus vanuit daar kijken of je mensen voorzichtig op andere gedachten kon brengen vanuit de gemene deler: ‘we vinden dit toch allemaal een kutsituatie’. Het mocht niet baten. Beide strategieën leidden in ieder geval niet tot begrip maar tot de ontdekking van een slapende, blinde, oneerlijke volgzame wereld.

Er kwamen gezamenlijke lockdowns, avondklokken en andere beperkingen tot het échte monster zijn intrede deed: het coronatoegangsbewijs bestaande uit een qr code die je krijgt als je prikken zet. Zet je die niet, dan moet je je laten testen om die code voor 24 uur te ontvangen. Wat?!?!?! Dan zeg je met andere woorden: mensen met prik zijn gezond en immuun voor het virus en kunnen dus niemand besmetten en mensen zonder prik moeten door een test laten zien of ze ziek zijn. Zo niet dan mogen ze 24 uur ook naar de sportschool of gebruik maken van de horeca, musea, evenementen, voorstellingen, vliegreizen, vakanties, cursussen etc. Maar langer niet.

Dat er toen geen alarmbellen af zijn gegaan bij elk weldenkend mens vind ik tot op de dag van vandaag nog steeds ongelooflijk. In plaats daarvan neemt iedereen deze voorwaarde en dus vrijheidsbeperking en indirecte dwang voor lief en prikt zich vol om mee te draaien in dit systeem. Tsja, want wie wil nou uitgesloten worden?!

Inmiddels kom ik al 2 jaar nergens meer. Eerst uit vrees ziek te worden en sinds een jaar omdat ik niet naar binnen of naar toe mag. Ook hebben wij (Yin en Yang) beiden Corona gehad; 2 dagen een beetje verhoging, hoofd-en keelpijn. C’est tout. Yang maakte een keuze o.b.v. haar eigen mentale en fysieke welzijn en liet zich testen. Ik daarentegen maakte diezelfde afweging en koos me niet te laten testen.

Vanmorgen belde mijn Yang. Ze had de qr-code ontvangen. Toen ik zei: “Het is zo’n dag… Ik heb het vandaag even zwaar. Ik voel me verdrietig”, troostte ze me. Ze zei: “Laat je niet klein krijgen, lieverd, schrijf jouw verhaal op en laat het mensen lezen. Ook ik blijf strijden voor vrijheid. Schreeuw het van de daken! Onverdeeld open! Maar nu bij iedereen die naar dat bewijs vraagt ga ik de confrontatie aan of ze wel beseffen waar ze eigenlijk aan meewerken! Ik begin bij de sportschool!”

M’n tranen wegslikkend zei ik: vandaag huil ik. Als ik klaar ben zal mijn verhaal vertellen door het op te schrijven. Het van de daken schreeuwen. Vanaf de buitenkant aan iedereen die het maar wilt horen!

Bij deze….

Wil je iets kleins doen om iets groots te bewerkstelligen? Gewoon deze link aanklikken en daarna via je mail bevestigen.

Dank (ook namens Yang)

https://www.onverdeeldopen.nl/